حکمتيار: د الله تعالىٰ مخلص بنده هغه دئ …

وروڼو خوېندو!

قرآن د قريشو په ځواب كي او هغه مهال چي ويل ئې: دا ولي پر موږ الهي عذاب نه راځي، د عذاب نه راتگ ښيي چي موږ په حقه يو؛ فرمايي:

او الله به ئې ولي په عذاب نه اخته كوي؛ په داسي حال كي چي له مسجدالحرام (د خلكو) مخنيوى كوي؛ او دوى ئې (حقيقي) متوليان هم نه دي، حقيقي متوليان خو ئې يوازي متقيان دي، خو د دوى ډېرى نه پوهېږي. او د بيت الله خوا ته د دوى لمانځنه (او عبادت) له شپېلكي او چكچكو او لاس پړكولو پرته بل څه نه وي؛ نو په سبب د هغه كفر چي تاسو كولو دا عذاب وڅكئ.

يعني دوى د الٰهي عذاب وړ دي، دا ځكه چي په كفر او د خداى پالني خلاف په خپلي دښمنۍ كي هغه پړاو ته رسېدلي چي له مسجدالحرام د خلكو مخنيوى كوي، دا په داسي حال كي چي ځان د مسجد الحرام متوليان گڼي، د دې په ځاى چي خلك د مسجدالحرام په لوري راتلو او د الله تعالىٰ عبادت ته تشويق كړي، په دې لار كي خنډونه راولاړوي، لاري بندوي، خلك وېروي او جومات ته د مؤمنانو او لمونځ كوونكى د تگ په وړاندي خنډونه رامنځته كوي. دوى په خپله او په خپلو بدو عملونو سره د الله تعالىٰ لوري ته د خلكو د راتلو په وړاندي خنډ او مانع دي، د دوى كړني داسي دي چي له دين او دينپالو سره د عام ولس مينه او علاقه ختمه شي. واقعي دينپال او د مسجد حقيقي متولي خو داسي نه وي؛ دوى ئې حقيقي متوليان نه دي، دا سپېڅلې دنده چي كومي ځانگړتياوي غواړي په دوى كي نشته، حقيقي متوليان خو ئې متقيان دي، هغه چي له ظلم، تېري، فساد، قتل او وينو تويولو ځان ساتي، دوى له تقوىٰ محروم او د گناهونو په گنده ډنډ كي تر ستوني غرق، جاهل او ناپوه دي، په دې هم نه پوهېږي چي يو حقيقي مسلمان او د ديني شعائرو او مقدساتو متولي او ساتونكى؛ بايد څنگه وي او په كومو صفاتو متصف وي؛ هغه څوك څنگه ځان د دين مدافع او متولي گڼي چي د بيت الله خوا ته ئې عبادت له شپېلكيو او لاس پړكولو پرته بل څه نه وي؟! هغه څوك څنگه ځان ته مسلمان وايي او كوم جاهل به ئې مسلمان وگڼي چي د خداى په كور او جوماتونو كي؛ هغه هم د لمانځه په وخت كي چاودني كوي؟!!

له جومات او مسجد د دوى د ممانعت دوه صورتونه وو: يو دا چي خپل مخالفين به ئې نه ورته راپرېښودل، له چا سره چي به د دوى دښمني راولاړه شوه هغوى به ئې مسجدالحرام ته له ننوتلو منع كول او دوهم دا چي د دوى عملونه داسي وو چي د دين په خلاف به د خلكو د كركي او نفرت باعث وو، كله چي د دين له حقيقت بې خبره خلك، د دين مدعيان په گناهونو او فسادونو كي غرق گوري؛ ويني تويوي، ظلمونه كوي، د نورو په ځان، مال او عزت تېرى كوي؛ همدا د دې باعث شي چي له دين ئې زړه تور شي او گمان وكړي چي د دې دين اصلي ماهيت همغه دئ چي موږ ئې د دغو خلكو په كړنو كي گورو، كه په دې دين كي د اصلاح قوت وى نو خپل پلويان به ئې اصلاح كړي وو، د دوى اخلاقي او عملي وضع به دومره كركجنه نه وه، نو ځكه دې ته زړه نه ښه كوي چي د دغه دين خوا ته راشي.

دا آيت د واقعي خداى پال بنده او دوكه شوي ديندار او د الله د دين د واقعي او صادق خادم او دروغجن او ټگمار خادم د پېژندو لپاره يو دقيق محك او معيار زموږ مخي ته ږدي؛ د الله تعالىٰ مخلص بنده هغه دئ چي:

د شعائر الله، ديني مقدساتو او خداى پالونكو درناوى كوي.

د هغه چا مخي ته نه خنډ كېږي او دښمني ورسره نه كوي چي د الله تعالىٰ د عبادت تكل كوي، نه يوازي مخي ته ئې نه خنډ كېږي بلكي مرسته ئې كوي.

د عبادت په وخت كي به د ده په څېرې، الفاظو او حركاتو كي په څرگنده توگه احساس كړې چي په الله تعالىٰ ايمان لري، له هغه وېرېږي، هغه ته طمع لري او د هغه د رضاء تر لاسه كولو هڅه كوي.

الفاظ ئې د طمعي الفاظ او حركات ئې د الله تعالىٰ په عظمت له اعتراف راولاړ شوي حركات دي، د يوه هيبت وهلي، خاضع، خاشع او محتاج بنده په توگه د ستر ټولواك په وړاندي ولاړ او په زاريو زاريو سره دعاء كوي.

خو هغه چي دوكه شوى ديندار يا د ديني مقدساتو ټگمار خادم دئ داسي به ئې گورې چي:

نه ئې په څېرې كي له الله تعالىٰ د وېري او هيبت نښي او آثار تر سترگو كېږي، نه په الفاظو كي، نه په حركاتو كي او نه په جامه او لباس كي او د ملگرو د انتخاب په څرنگوالي كي؛ له بدو سره به ئې خواخوږي او ملگرتيا وي او له نېكانو سره عداوت او كينه.

د عبادت په وخت او معبد كي به ئې په لهو و لعب بوخت ومومې، همغسي لكه چي قريشو به د طواف په وخت او د بيت الله خوا ته شپېلكي كول او لاسونه پړكول او همغسي لكه چي نن ځيني خلك د ذكر په حلقو كي ډول او دبلې ته غورځي، پرځي، څڼي اچوي، قوالي سندري وايي، د هو هو چيغي وهي او د جذبې په نامه مستي كوي.

له خداى پالونكو سره به دښمني كوي، كافر ته به پر مؤمن ترجيح وركوي، له خداى او دين منكر او باغي انسان سره به دوستي كوي او د هغه چا په ضد به ئې مرسته كوي چي ديندار دئ او د الله په عبادت او لمانځني بوخت. همغسي لكه چي د اهل كتاب تش په نامه مذهبي مشرانو به د كافرانو او مشركينو په اړه ويل: دوى تر مؤمنانو ښه دي او په سمه لار روان دي؛ لكه چي قرآن فرمايي:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَؤُلاءِ أَهْدَى مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلا51 النساء: 51

آيا هغو ته دي پام ونه كړ چي د كتاب څه برخه وركړى شوې، خو په جبت او طاغوت ايمان راوړي او د كافرانو په اړه وايي: دوى تر مؤمنانو ډېر په سمه لار دي.

خو دلته د دوى علماءو ته اشاره شوې، كله چي د اهل كتاب د علماءو په اړه بحث كېږي نو قرآن ئې په دغه صيغه يادوي، د دې وړ ئې نه گڼي چي د عالم په نامه ئې ياد كړي؛ بلكي وايي: هغه چي له كتابه ئې نيمگړى علم په برخه شوى، علم ئې ناقص دئ، هسي ئې د كتاب څو خبري زده كړې دي. دلته د دوى درې ځانگړتياوي په گوته كوي:

په اوهامو، خرافاتو، فال، كوډو، منتر، جادو او دې ته ورته شيانو باور لري.

د طاغوت په خدمت كي دي، د هر ظالم، عاصي، سركښ او مفسد واكمن ملاتړ كوي، په خوله ئې د الله نوم وي خو په زړه كي ئې له طاغوت وېره او طمع، دين د طاغوت په پښو كي ذبح كوي او د طاغوت په گټه ئې كاروي.

تر مؤمنانو كافران غوره گڼي، تبليغات ئې د هغوى په گټه وي، خلكو ته وايي چي د كافرانو مسلك او مذهب تر مؤمنانو غوره دئ.

زموږ په زمانه كي د دې مصداق هغه دين پلورونكي دي چي له شوروي او ناټو اشغالگرانو سره يو ځاى شول او د واقعي علماءو او مجاهدينو په ضد به ئې تبليغات كول، هم به ئې كمونستان تر مجاهدينو غوره گڼل او هم سيكولران؛ د مجاهدينو په اړه به ئې ويل چي دوى متعصب او افراطي دي، د هېواد د آزادۍ او بيا ودانولو دښمنان دي او د اشغالگرانو په اړه به ئې دوى د افغانستان ودانولو او په يوه بل سويس او جاپان د بدلولو لپاره افغانستان ته راغلي.

د قرآني لارښوونو په رڼا كي؛ د ديانت او ديني مشرتابه دروغجن مدعي داسي مومو:

ديني او مذهبي منصب په ميراث ورته پاته شوى، د نېك پلار بد ځاى ناستى، له هغو ځانگړتياوو بې برخي چي د مذهبي قيادت او مشرتابه لپاره ضروري دي.

د دې په ځاى چي په قول او عمل سره خلك د دين لوري ته تشويق كړي په خپله د دين په وړاندي خنډ وي، واقعي دين ته د خلكو د راتلو مانع گرځي.

دين پلورى وي او ديني ارزښتونه په وړيا بيع؛ او ثمن قليل؛ د الله او د هغه دين دښمنانو په پښو كي ذبح كوي.

حکمتیار